Niemand van ons had ooit gedacht dat de corona zo een impact zou hebben op onze levens en al zeker niet op Dieters en het mijne. Voor ons was het al uitgemaakt dat dit een speciaal jaar zou worden. Dieters zaak stond te koop en eind januari zou de transactie zich finaliseren.

Alles zag er zeer belovend uit. We hadden vergevorderde plannen om een zeilboot te kopen en planden in blokken van 3 maanden zeilend en 3 maanden thuis zijn de komende 10 jaar van ons leven door te brengen. Ik zou vanaf 1 april ’20 halftijds werken om tegen 1 januari’21 definitief te stoppen. Dieter stopte automatisch met werken als de zaak verkocht was.

De verkoop was in het laatste kwartaal van ’19 in een stroomversnelling gekomen maar toen hadden we al onze vakanties voor 2020 gepland … eerste twee weken van mei met rivierboot in Nederland, eerste twee weken van juni naar de Verenigde Staten van Amerika. Ons AFS-dochter Maggie trouwde in Saint-Pete, Florida met Donna begin juni. Na de feesten zouden we een mobilhome huren en de oostkust op naar Boston rijden waar we afspraken met mijn AFS-broer John en zijn familie om samen enkele dagen door te brengen. Juli/augustus zou ‘relatief’ rustig blijven buiten een twee weken in ons huisje in Kattendijke aan de Oosterschelde, Zeeland.

Uiteindelijk kregen we in januari’20 het nieuws dat de boot reeds zou geleverd worden op 1 juli en beslisten we dat ik zou stoppen op 1 juli’20 met werken. Zo konden we de zeilboot ophalen in Greifswald aan de Duitse Oostkust en ermee op twee maanden naar Nieuwpoort te varen. We moesten namelijk op 1 september terug zijn want we hadden met vrienden een reis gepland naar Ierland voor drie weken …

Het zou dus een bijzonder “rollercoaster” jaar worden weliswaar met alleen maar prettige dingen in het verschiet. En toen werd het maandag 16 februari, die dag zouden de contracten voor de verkoop van de winkel worden getekend, op vrijdag 20 februari zou het geld op onze rekening staan …

En toen was daar corona covid 19 … 

Al heel het weekend waren er alarmerende berichten over mensen die ziek terugkwamen van de skioorden in Oostenrijk. Maandag ochtend kwam het bedrijf dat de winkel ging kopen met de melding dat ze de koop opschorten wegens de onstabiele situatie, op dinsdag 17 februari ging België in lockdown.

Het werd een bevreemdende situatie. Opeens lag alles stil. Alleen de voedingswinkels gingen open en van ’s morgens stonden mensen in lange rijen voor de winkels waar ze maar met mondjesmaat binnen mochten. Een hamsterwoede ontstond voor toiletpapier, pasta, bloem, suiker, voor alles wat kon bewaard worden. Toestanden die we alleen kenden van de verhalen van onze grootouders over de oorlog. Die eerste weken vielen als een loden deken over ons heen. Het was beangstigend, deprimerend en niet te vatten. Je had zin om weg te lopen maar je kon nergens heen.

Bij Dieter gingen al de 100 winkels en de hoofdzetel dicht. Vergaderingen gebeurden via Zoom of Teams. Hij was dus alle dagen thuis. Dieter had eigenlijk al een stuk afscheid genomen van het operationele werk, maar nu de verkoop niet doorging moest hij zich terug inwerken. Ze zijn bezig met alles in stelling te brengen voor een vlotte start post-corona. Ondertussen zijn de onderhandelingen met de koper terug opgestart. Het is alvast duidelijk dat er veel minder zal geboden worden en het is nu zaak voor welk bod ze de zaak zullen verkopen. Dieter zit nu dus in een dubbele fulltime!

Bij mij liep het anders. Het park werd eerst gesloten maar daarna werd het terug opengesteld, enkel voor de buurtbewoners. Daarom moesten al de parkings worden afgesloten want men mocht enkele te voet of per fiets komen. Al de zitbanken werden weggehaald en de toiletgebouwen gingen op slot. Op bureau gingen we wisselend vanuit thuis werken zodat om het andere bureau er eentje leeg bleef. Er werden massa’s handgels, verstuivers en andere beschermingsmiddelen opgespoord en onmiddellijk aangekocht. Er was inmiddels schaarste ontstaan in die spullen.

Op 1 april startten bij ons 20 seizoen medewerkers. Het hing aan een zijden draadje maar uiteindelijk mochten ze toch starten mits voldoende taken voorhanden en een spreiding van het personeel over het domein. Acht verschillende plaatsen werden geselecteerd en moesten ingericht worden zodat voldoende afstand kon worden bewaard. Mijn 14 vaste groenwerkers werd verdeeld en ieder van hen zou teamhoofd worden. Op 1 april hadden we meteen al de arbeidsinspectie over de vloer. Die maakte geen problemen toen ze merkten dat we de nodige maatregelen troffen.

Ondertussen waren mijn ploegbaas ziek (smetvrees) en had ik mijn handen vol aan de opleiding van een nieuwe ploegbaas Steven voor het plannen en verdelen van het werk. Ik heb nog nooit zo een drukke tijden meegemaakt. De start viel samen met mijn overstap naar halftime. Dat is de twee eerste weken niet gelukt en ik heb gewoon doorgewerkt. Deze week is mijn eerste halftime week en dat is werken op woensdag en donderdag plus op vrijdag om de andere week. Deze week werk ik dus maar twee dagen, zeer vreemd. Ik had vanmorgen al meteen de neiging om in te bellen maar heb dit wijselijk niet gedaan.

Ook de familie ging dus in quarantaine. De druk ging vooral uit van hun kinderen vooral toen verspreid werd dat vooral 70-plussers erg slecht reageerden op het virus. Toen uiteindelijk bleek dat Annemie het virus had opgelopen (niet getest) was er paniek en sloten ze zich op in hun huis. Dieter en ik gingen bij allemaal regelmatig op bezoek. Voor Pasen hadden we het voorstel dat ieder van ons een schotel zou klaar maken en wij alles zouden verdelen op zondagmorgen. Om 12 uur hadden we een WhatsApp aperitief met ons vier. Zo werd het toch nog een leuke Paasdag.

Heel verschillende was de aanpak van de verschillende Europese landen. België koos voor een algehele lock down in navolging van Frankrijk. Nederland daarentegen ging voor een veel lichtere vorm, bij hun genoegzaam de “intelligente lock down” genoemd. België besloot ook onmiddellijk al haar grenzen te sluiten iets wat ik in het huidige Europa niet verwacht had er is immer vrij verkeer van goederen en personen. Daardoor konden we dus ook niet naar ons huisje in Kattendijke.

Pas twaalf weken later, kwam er een lichtje aan het einde van de tunneleind april En zo zitten we alweer een week verder en wachten we met spanning op het verlossende startschot van de post-corona. Sinds deze week mogen gardencenters en doe-het-zelfzaken de deuren weer openen. Volgende week hopelijk nog meer en vanaf Maandag 3 mei zou alles weer open mogen mits respecteren van ‘social distancing’ en beperking van kopers in de winkel. Een mondmasker wordt aangeraden maar wordt niet verplicht.

Uiteindelijk is alles toen zeer vlug gegaan. De cijfers van besmettingen, ziekenhuisopnames en slachtoffers gingen pijlsnel omlaag. Op zaterdag 9 mei mochten we zelfs de grens over om inkopen te doen. Zondagmorgen zijn we dan ook de auto ingesprongen naar Kattendijke, we zijn er anderhalve week gebleven. Wederom viel het ons op dat Nederland veel ongedwongener omsprong met het corona, het was dan ook een revelatie na het juk van Belgische coronarepressie ...